De vierde week van mijn verblijf in Suriname.

Afgelopen week, was een bewogen week met mooie en confronterende ervaringen. Het begon maandag, de dag dat Frances vertrok, terug naar Nederland. Ik sprak haar van de week, het was drie keer niets thuis. Ze kon de draad maar niet oppakken en kwam niet in haar ritme in het dagelijks leven. Ik kan het mij voorstellen, het regent en waait in Nederland. Het is momenteel herfst, nat en koud. . Maar goed, ik ben nog niet aan de beurt, ik heb nog tien hele dagen te gaan en zit dan ook momenteel in de warmte van 38 graden, naast de ventilator en zojuist lemon drank met veel ijs voor mijzelf ingeschonken. Maandag was ook de dag van de Marrons. Een mooi cultuurfeest met veel dans en lekkernijen, in de palmentuin, dat is de tuin van het presidentiele paleis, dat opengesteld is voor het publiek.Het feest van de marrons wordt jaarlijks gevierd en wordt langzaam breder gedragen door alle bevolkingsgroepen.

Dinsdag was een werk dag voor mij. Peggy weg, Frances weg en Hugo veel in besprekingen, dus ben ik maar verder gegaan met ons onderzoek. Ik kreeg op deze dag de documenten die ik had aangevraagd van Leentje, onze oma, in de hoop zodoende de overlijdens datum van onze opa te kunnen achterhalen.

Woensdag was een dag, om met de lokale bewoners de banden aan te halen. We hebben gesprekken gevoerd en standpunten uitgewisseld en met elkaar afgesproken, dat we zullen uitzoeken of er mogelijkheden bestaan om elkaars projecten te bezoeken. Een van de personen, was toevallig bezig met het schoonmaken van 1 ha in de buurt van Albina, waar zij een eethuisje zou willen gaan beginnen. Albina, ligt tegen de grens van Frans-Guana aan en staat over het algemeen, als "moeilijk" en gevaarlijk in de algemene opinie bekend. Ook een bezoek aan Nederland, is ter sprake gekomen, maar daar moet meer onderzoek naar verricht worden. Problemen als waar gaat men blijven, welke achtergrond heeft men, welke opleiding en met welke intentie komt men kijken, moeten volgens mij allemaal bespreekbaar zijn.

Donderdag, dan maar de gemeentelijke archieven weer ingedoken. We weten dat opa is getrouwd in 1927 en dat oma als weduwe stierf in 1958. Het leven was toen stukken moeilijker en gezondheidszorg op een ander niveau. Toen opa trouwde was hij al 75 jaar oud, dus vanaf daar ben ik gaan zoeken. De registers begonnen gelukkig vanaf 1927. Na vier uren, jawel, zonder airco, vond ik het wel welletjes en kwam er toch ook een beetje Surinaamsbloed in mij bovendrijven, want ik nam de rest van de dag vrij. Ik begrijp niet dat men daar de hele dag aan het werk kan zijn in die warmte. 

Vrijdag bij oom Erwin in Commewijne, dat is aan de overkant van de Surinamerivier, pom gemaakt samen met de buurvrouwen. Voor beiden een bijzondere ervaring, want ik leerde mijn specialistisch gerecht maken met de traditionele producten in Suriname zelf, zoals het gerecht ooit bedoeld was om gemaakt te worden. Simpel voorbeeld, mijn tajer komt nu niet uit een pakje, maar onder een boom vandaan, de wortel schoonmaken en raspen, zonder conserveringsmiddelen erin. Als ik in Nederland een liter jus oranje gebruik, duurt het hier een half uur voordat ik zoveel sinaasappelsap bij elkaar heb geperst. Maar het resultaat aan het eind, mag er zijn en alle buurvrouwen waren erg enthousiast over het resultaat. Ze hebben de hele workshop alles bijgehouden wat ik deed.

s'avonds samen met Hugo naar de dansgelegenheden. Wel, ik dacht dat ik goed kon dansen met mijn wedstrijddans ervaring. Alle paren op de dansvloer, bewogen sneller en beter dan ik, in mijn beste tijd. Hier moet ik in de hoek gaan staan en kijken hoe de deskundigen het voor mij voordoen. Ik had dan ook niet het lef, om iemand zelf te dans te vragen, stel je voor dat ik de vloer zou op moeten. Mijn salsa en merenque zijn zo antiek, dat ik nog geen enkele bekende pas heb gezien, terwijl het toch dezelfde dans is. Van batacha, heb ik nog helemaal niets mee gekregen. Volgende week heb ik op de dansschool les, in deze drie dansen. We gaan kijken hoever ik achterloop en of er snel iets hier iets aan gesleuteld kan worden of dat het toch een lange termijn cursus wordt, die dan volgend jaar weer uitgeprobeerd kan worden. Duidelijk is in elk geval, dat ik momenteel niet met deze top wedstrijddansers kan meekomen en daartussen zitten toch de dames met wie men Latin wilt dansen en de heren, die hier wonen, kunnen het allemaal juist ook heel goed. Verder wordt het een rustig weekend met nog een laatste week voor de boeg en dan wordt het ook voor mij tijd, om mijn koffers te gaan pakken en langzaam, heel langzaam aan huis te gaan denken. Maar dat is nog ver weg, nog tien hele dagen nog genieten.